Łac.: Linum usitatissimum L.
Ang.: Common Flax, niem. Lein, franc. Lin cultive; ros. Lien kulturnyj
Len to smukła roślina roczna o łodydze nagiej, w górze rozgałęzionej, o wysokości 30-80 cm. Liście lancetowate, długo zaostrzone 3-nerwowe. Kwiaty jasnoniebieskie, rzadziej białe; brzego działek ząbkowane; kwitnie od VI do VII.
Prawdopodobnie len pochodzi z Azji Mniejszej Przedniej. Uprawiany jest w Polsce wszędzie na niżu, poniższe położenia górskie.
Surowcem farmaceutycznym są nasiona – siemię lniane (Semen lini). Zawierają one ślux, glukozyd (linamarynę), związki białkowe oraz bardzo dużo oleju tłustego. Działają powlekająco, osłaniająco i zmiękczająco, także przeczyszczająco.
Olej z nasion lnu jest szeroko stosowany w chorobach skóry jako tzw. lek naskórny, oraz jest środkiem spożywczym (olej lniany).
Stosowanie
Wewnętrznie: w stanach zapalnych i nieżytach żołądka, w nadkwaśności, biegunce, niestrawności, przy owrzodzeniach żołądka i dwunastnicy (jako leczenie pomocnicze).
Grubo zmielone nasiona w wodzie pęcznieją i stają się łagodnym środkiem przeczyszczającym, szczególnie u osób starszych.
Mielone siemię lniane z powodzeniem zastępuje tran.
Nie jest bardzo smaczne, ale… w połączeniu z jogurtem naturalnym jest całkowicie jadalne 🙂
Zewnętrznie stosuje się olej i makuchy (Semen lini pulveratum desoleatum) w postaci kataplazmów – na oparzenia, odmrożenia, trudno gojące się rany, w wysuszeniu skóry, przy skłonnościach do łuszczenia i pękania naskórka.
Przyrządzanie leków
Wyciąg zimny – w chorobie wrzodowej i nieżytach: łyżkę pogniecionych nasion lnu zalać 100 ml przegotowanej wody. Zostawić na noc. Wypić na czczo, nastawić następną porcję i wypić ją wieczorem. Można poprawić smak kilkoma kroplami miętowymi.
Kataplazm: 5 dag utłuczonych nasion zalać 100 ml wrzątku, dokładnie wymieszać, zawinąć w płótno i przykładać na chore miejsca, przykrywając ceratką.
Grubo zmielone nasiona – dwie łyżki stołowe – mają działanie przeczyszczające.
[zdjęcia – sxc.hu]
